Βlog
Σχέσεις: αντιφάσεις κι εξιδανικεύσεις
Σε έναν από τους αφορισμούς του με αντικείμενο τη μονογαμία, ο Adam Philips γράφει:
«Υπάρχει πάντα η δεδομένη σχέση και η επισφαλής σχέση, η βολική ρουτίνα και το συναρπαστικό ρίσκο. Οι λέξεις δεν θα μας αφήσουν να τα μπλέξουμε. Υπάρχει η ασφάλεια και ο κίνδυνος, η συνήθεια και το πάθος, η αγάπη και η λαγνεία, η στοργή και ο πόθος, ο γάμος και οι παράνομες σχέσεις».
Είναι όμως πάντα τόσο ξεκάθαρα τα πράγματα; Δεν υπάρχει λαγνεία στην αγάπη, πόθος στην στοργή, ρίσκο στην μακροχρόνια σχέση; Το πρόβλημα ίσως έγκειται στο γεγονός ότι οι σταθερές σχέσεις πέφτουν συνήθως θύμα μίας διπλής εξιδανίκευσης. Αρχικά, μίας θετικής εξιδανίκευσης: η σχέση μου είναι το παν, είναι όλος ο κόσμος μου. Κατά δεύτερον λόγο, μίας αρνητικής εξιδανίκευσης: δεν υπάρχει ζωή μέσα στην σχέση, η ζωή είναι πάντα κάπου εκεί έξω και με περιμένει. Όπως σε κάθε εξιδανίκευση έτσι κι εδώ τίποτε από τα δύο δεν είναι ακριβές. Η σχέση δεν είναι φρούριο χωρίς παράθυρα, από όπου τίποτε δεν μπορεί να μπει και τίποτε δεν μπορεί να βγει, ούτε ο κόσμος έξω από την σχέση μου είναι ένας απέραντος κήπος ηδονών που με προσκαλούν επίμονα να τις αδράξω. Όταν είμαι σε σχέση με κάποιον δεν παύω να σχετίζομαι με πλήθος άλλων ανθρώπων.
Η ευτυχία μου εξαρτάται όχι από την αναδίπλωση στη μία και μοναδική σχέση, αλλά στη διατήρηση ενός αριθμού ποικίλων και πολυεπίπεδων σχέσεων με τους άλλους, μέσω των οποίων εκδηλώνονται όλες οι πτυχές της προσωπικότητάς μου, η οποία δεν εξαντλείται φυσικά στον ερωτισμό. Δεν πρέπει λοιπόν να βλέπω τις άλλες σχέσεις ως εμπόδιο για την σχέση μου με τον έναν και μοναδικό ή με τη μία και μοναδική, αλλά να καταφέρνω πάντα να βρίσκω μεταξύ των σχέσεων αυτών έναν τέτοιο τρόπο αλληλεπίδρασης που να τις εμπλουτίζει αμοιβαία, προσφέροντάς μου έτσι ποικίλες οδούς έκφρασης αυτού που είμαι και αυτού που θέλω να είμαι.